2 หนังอินดี้ มีรางวัล "แสงศตวรรษ VS เวลา"

ภาพยนตร์ไทยสายรางวัลมีมาให้ชมแบบหนำใจ วันนี้ขอนำเสนอสองเรื่องสองรส ที่ใครเป็นสายหนังอินดี้ แต่การันตีด้วยรางวัลมากมาย ต้องไม่พลาด

"แสงศตวรรษ" ภาพยนตร์ที่คนไทยเกือบไม่ได้ดู

หนังที่ได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์เชิงบวกและเดินสายคว้ารางวัลจากหลายประเทศ แต่น่าเสียดายที่ “แสงศตวรรษ” หรือ ( Syndromes and a Century) ผลงานของ “เจ้ย” อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล มีรอบฉายในประเทศไทยน้อยมาก หรือเกือบจะไม่ได้ฉายเลยด้วยซ้ำ อันเนื่องมาจากไม่ผ่านกองเซ็นเซอร์นั่นเอง

“แสงศตวรรษ” เป็นหนึ่งในชุดผลงานของผู้กำกับ 6 คนจากทั่วโลก ร่วมกับผู้กำกับจากปารากวัย อิหร่าน ชาด ไต้หวัน และอินโดนีเซีย ที่ได้รับเชิญให้ร่วมผลิตภาพยนตร์เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของเทศกาล “นิว คราวน์ โฮป” ในโอกาสเฉลิมฉลอง 250 ปีชาตกาลของ โวล์ฟกัง อะมาเดอุส โมซาร์ท คีตกวีชาวออสเตรีย เมื่อ พ.ศ. 2549 โดยได้รับทุนสนับสนุนจากทางการกรุงเวียนนา และออกฉายรอบปฐมทัศน์เมื่อวันที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2549 ในเทศกาลภาพยนตร์เวนิส

แถมยังได้รับรางวัลลำดับภาพยอดเยี่ยม จากงานเอเชียน ฟิล์มส์ อวอร์ดส์ ที่ฮ่องกง และรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยม Lotus du Meuilleur Film-Grand Prix ในงานเทศกาลภาพยนตร์เอเชียโดวิลล์ ครั้งที่ 9 ประเทศฝรั่งเศส

ภาพยนตร์กล่าวถึง ชีวิตของแพทย์หญิง ในโรงพยาบาลเล็กๆ ในต่างจังหวัด ที่มีความทรงจำที่ดีต่อผู้ป่วยและความรัก และชีวิตของแพทย์ทหารหนุ่ม ในโรงพยาบาลทันสมัยในเมือง กับผู้ป่วยพิการและคู่รักของเขาที่กำลังจะจากไป โดยได้อิทธิพลมาจากชีวิตจริงของพ่อและแม่ของผู้กำกับ ซึ่งเป็นแพทย์ทั้งคู่

ทำความรู้จัก "เวลา" หนังที่ปลุกกระแสแบนสุพรรณหงส์

เดิมทีเรื่องนี้มีกำหนดฉายในประเทศไทย ในวันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2550 แบบจำกัดโรง จำนวน 2 โรง แต่ภาพยนตร์ไม่ผ่านการพิจารณาของคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์ โดยมีเงื่อนไขให้ตัดฉากสำคัญออกไป 4 ฉาก ซึ่งทางคณะกรรมการชี้ว่ามีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ขององค์กรศาสนาและองค์กรทางการแพทย์ จึงจะอนุญาตให้ฉายได้ ซึ่งอภิชาติพงศ์ ได้ตัดสินใจที่ไม่ฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ในประเทศไทย

ปีต่อมามีประกาศว่าผู้กำกับภาพยนตร์ได้นำภาพยนตร์นี้เข้ารับการพิจารณาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ถูกสั่งให้ตัดเพิ่มเป็น 6 ฉาก โดยอภิชาติพงษ์ใส่ฟิล์มดำแทนฉากที่โดนตัด เพื่อแสดงถึงการโดนบังคับตัดออก และได้เข้าฉายที่พารากอนซีนีเพล็กซ์เพียงแต่โรงเดียวเท่านั้น

เวลา (Anatomy of Time)

หนังไทยสายรางวัลที่เล่นกับเวลาและธรรมะ

หนังไทยนอกกระแสสายรางวัล ที่จะพาคุณดำดิ่งไปสู่กายภาคของเวลา ผลงานสร้างอย่างละเมียดละไม จากฝีมือผู้กำกับ “จักรวาล นิลธํารงค์” เรื่องราวของ “แหม่ม” หญิงชราวัย 70 ปี ต้องดูแลสามีในช่วงชีวิตตอนท้ายของเขา เธอมองย้อนกลับถึงความทรงจำเมื่อครั้งยังสาว รสความรู้สึกมากมายในวันวานยังชวนตราตรึงใจ และทำให้ในวันนี้อ้างว้างกว่าที่เคย

ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องราวการถ่ายทอดสัจธรรมของชีวิตผ่านผู้หญิงคนหนึ่งใน 2 ช่วงวัยคือวัยสาวและวัยชรา โดยใช้ภาพธรรมชาติสาธยายให้เห็นถึงเหตุแห่งทุกข์ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับการเกิดของชีวิตมนุษย์ ดังเช่นตัวละครแหม่มในวัยสาวที่เหมือนต้นไม้ที่เบียดแย้งกันเพื่อขี้นไปรับแสงแดด เธอไขว่คว้าหาความสุข ครุ่นคิดถึงชีวิตในอนาคตที่เหมือนเป็นทางเดินอันยาวไกลในความมืด ในขณะที่การทนบำเพ็ญเพียรทุกข์ของแหม่มในวัยชราออกดอกผลเหมือนกับต้นไผ่ที่ออกดอกเพียงครั้งเดียวตอนที่อายุมากและกำลังจะตาย ภาพยนตร์มุ่งเน้นถ่ายทอดอารมณ์ผ่านภาพความงดงามที่น่าทึ่งของธรรมชาติแทนการบอกเล่าด้วยคำพูด ทั้งธรรมชาติของสรีระและใบหน้าของนักแสดงที่เล่าเรื่องราวความสมบูรณ์และบกพร่องในความเป็นมนุษย์ซึ่งโดดเด่นออกมาจากเครื่องแต่งกายและสิ่งประกอบฉาก

เรื่องราวในภาพยนตร์จะเป็นการถ่ายทอดแนวคิดที่แสดงถึงสัจธรรมของธรรมชาติที่เป็นสากลและเชื่อมโยงได้กับทุกคน ผู้แต่งมีความเชื่อว่าหลังจากที่ผู้ชมได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้จะสามารถมองเข้าไปภายในจิตใจตนเองและค้นหาที่ยึดเหนี่ยวเพื่อนำทางชีวิตสู่ความสว่าง สู่ความสงบภายในใจอย่างแท้จริง เหมือนอย่างที่ตัวละครในภาพยนตร์กล่าวไว้ว่า "ชีวิตจริงไม่เหมือนในนิยาย ไม่มีตัวร้าย ไม่มีตัวช่วย ความทุกข์เกิดขึ้นจากภายในของตัวของเราจะดับทุกข์ได้ด้วยใจของตัวเราเองเท่านั้น...